
As Ted Milton speaks: "Let there be Blurt!"
Poppenspeler verandert in saxofonist .
Milton paart zijn verknipte en gepassioneerde gedachtepatronen met krijsende solovluchten en veeltongige stem terwijl zijn band een ingewikkeld traliewerk van achtergrondritmes bij elkaar timmert om hem op te laten rondgolven. Blurt's hoekige gepatineerde white - funk verwerpt iedere poging tot duiding, integraal uitgelicht door Ted Milton eigenaardige expressionistische saxofoon excursies.
Drums gitaar en saxofoon, dat is alles. Het resultaat: een geinspireerde of imbeciele uitstoot van de meest valse jazz-punk-funk-rock modder die ooit je oorkanaal bevuilde. Met bedwelmende woede laat het heetrode sporen achter. Huilend en krassend; snijdend met een gekartelde en scherpe snede.

Dissonant schurend en verwarrend, Blurt zorgt voor ongemakkelijk en belonend luisteren.
No comments:
Post a Comment